21 personen + 1 schaap
Door: Floortje
Blijf op de hoogte en volg Floortje
28 Februari 2010 | Kenia, Nyeri
Jambo allemaal!
Ik ben nu al ruim een week in Kenia. Langzaam aan begin ik hier mijn weg te vinden. Het leven te begrijpen en de mensen te kennen.
Helaas gaat dat niet helemaal vanzelf, en kost het soms wat overtuigeingskracht om dingen te begrijpen. Afgelopen dinsdag was ik samen met de andere vrijwilligers in de stad iets eten om de verjaardag van Jozef (vrijwilliger) te vieren. Omdat het een doordeweekse dag was gingen om 11 uur alle cafés dicht. We besloten daarom om na het eten nog even een drankje te drinken in het Banana Leaf Hotel, waar de andere meiden verblijven. Aangekomen in het hotel wilden we net de bestelling opnemen toen een mevrouw naar ons toekwam en vertelde dat in haar kamer was ingebroken. Ook de kamer van haar vriendin was open geweest. Er waren twee laptops en geld verdwenen. De meiden zijn snel naar boven gegaan om te controleren. Van 2 van de 3 kamers waren spullen verdwenen. De schrik zat er goed in! Het personeel stond kalmpjes op de gang alles te bekijken. Iets wat op dat moment wel frustrerend is. Zeker als er gezegd wordt; ‘Polle Polle’ (rustig aan) en ‘Hakuna Matata’ (geen problemen) Dan zie je op dat moment even heel goed dat je niet in Nederland bent. Dit voorval heeft mij doen besluiten dat ik de resterende tijd bij de wachira’s blijf logeren en niet naar het hotel ga. Het geeft mij niet meer zo’n veilig gevoel.
Maar na regen komt zonneschijn zullen we maar zeggen! Woensdag ben ik naar de evenaar geweest. Helaas was het minder spectaculiar dan ik me had voorgesteld. Er stond een bord op plaats waar de evenaar liep, en that’s it! Toch maar net als alle andere toeristen een foto gemaakt, met 1 been op het noordelijk halfrond en 1 op het zuidelijk halfrond. Voor de kijkers thuis zullen we maar zeggen ;-)
Naast deze toeristische trekpleister, waren in een half rondje een stuk of 20 kleine winkeltjes. Allemaal winkeltjes met souvenirs. Op zich niets bijzonders, was het niet dat we bijna naar binnen gesleept werden door de winkeleigenaars. ‘Come take a look at my shop. I make a very good price for you!’ Het was zelfs zo erg dat soms ik niet eens op mijn gemak kon kijken in een winkeltje omdat ik alweer aangesproken werd door de buurman van het volgende winkeltje. En dan wat betreft die ‘special price’… Afdingen naar 1/3 van de gevraagde prijs is hier heel normaal. Normaal gesproken heb ik er een hekel aan om af te dingen. Maar hier heb ik geleerd dat het heel normaal is, het is zelfs gek wanneer je het niet doet.
Ik ben samen met de andere vrijwilligers naar de evenaar geweest. We zijn met de Matatu gegaan. Dit verreist even een kleine uitleg denk ik. Een Matatu is een wit Toyota busje dat plaats biedt aan 14 personen. Als je mee wilt zwaai je even en als er dan plaats is stopt de Matatu. Wil je eruit dan tik je op het dak. Klinkt redelijk, toch? Toch is een Matatu iedere keer weer een avontuur. Want naar het maximum van 14 personen wordt niet zo nauw gekeken. Zodra je hoort ‘Squeeze in please’ weet je dat het krap gaat worden. Met 4 personen op 2 stoelen is geen uitzondering. Ook wordt de ruimte tussen de stoelen (gangpad) niet verspeeld. Dit heb mogen ervaren op de heenweg naar de evenaar. ‘Squeeze in please’… ok, ok, ok ik moest mijn comfortabele stoel opgeven voor een plek tussen twee stoelen in. Het is te smal om te kunnen hurken en te breed om te kunnen zitten. Ik hong er dus een beetje tussen in. Aangezien de wegen in Kenia niet altijd even mooi geasfalteerd zijn, en er regelmatig kuilen in de weg zitten, was dit lang niet altijd even prettig. Na ongeveer 20 minuten hobbelen was er weer een zitplaats vrij. Met bibberende benen en tamelijk pijnlijke dijen kon ik de rest van de rit weer fijn zitten.
De terugrit was mogelijk een nog groter avontuur dan de heenrit. Nadat we waren vertrokken, allemaal zittend op een stoel, stopten we om nog meer mensen op te pikken. Toen er echter geen mogelijke reizigers waren, sloegen we een kleine zandweg in. Dit was zeker niet de weg naar huis! Na een korte uitleg van de chauffeur begrepen we dat er aan het einde van deze zandweg een begrafenis was, en er vast nog wel mensen waren die een lift nodig hadden. En ja hoor, mensen genoeg maar niemand die een matatu nodig had. Achter een paar struiken kon ik nog net een glimp opvangen van de verse bloemen die op het net zo verse graf waren gelegd. Bizar….
Het is trouwens heel normaal om ergens lang te wachten totdat de Matatu gevuld is. Met half volle busjes wordt simpelweg gewoon niet gereden. We hebben ruim 30 minuten langs de kant van de weg gestaan, wachtend totdat het busje vol genoeg was om te vertrekken. Ondertussen was het ‘matatu-mannetje’ hevig in strijd met de andere ‘matatu-mannetjes’ over mogelijke klanten. Mensen werden bijna naar een busje geduwd, getrokken of gesleept. Ongelofelijk om te zien! De uiteindelijke score waanmee vertrokken was: 21 personen en 1 schaap. Met de poten vastgebonden lag het arme beest half onder mijn stoel op de achterste rij. Gezellig! Ondertussen zat een Keniaanse vrouw half op mijn schoot. Al dan niet bekend zijn afrikaanse vrouwen vaak gezegend met een stevig onderstel. In dit geval heb ik daar met volle teugen van mogen genieten. Mijn dijen hebben het zwaar te verduren gehad deze dag!
Zaterdag zijn we met 12 kinderen van Upendo naar Aberdare geweest. Aberdare is een wild park waar je een mini safari met de voet kunt afleggen onder leiding van een gids. Het park lag op een prachtige locatie. In de heuvels met veel groen. We waren nog maar amper op weg toen we de eerste giraf al tegenkwamen, vergezeld door een aantal zebra’s en everzwijnen (pumba’s) Ik moest even ontwaken uit mijn bewondering voor de omgeving voordat ik pas echt besefte dat ik hier oog in oog stond met een wilde giraf. Niet in een kooi, geen tralies en geen zogenaamd ‘binnenverblijf’. Nee, dit waren de echte dieren. Echte wilde dieren. Na een paar minuten wandelen stonden we voor een groep van zeker wel 10 giraffen. Wauw! De giraffen leken met net zo veel verbazing en verwondering naar ons te kijken, als wij naar hun. Wie keek hier nou naar wie? Het park gaf me het echte Afrika gevoel. Moeilijk om te beschrijven. De beelden die ik tot voor kort alleen nog maar van tv kende, werden nu werkelijkheid. Ik liep er nu midden in. Omgeven door groen en wilde dieren. Het gaf een geweldig gevoel. Op een gegeven moment stonden we bij een open vlakte. Tegen een achtergrond van groene heuvels liepen zebra’s, gazelles en waterbokken. Dit uitzicht maakte me even stil. Even stil om te genieten van deze ervaring en van dit prachtige uitzicht.
Als ik in de stad ben herinneren starende blikken, wijzende vingers en giegelende kinderen me eraan dat ik een van de weinige Mzungu’s (blanke) ben hier. Vooral kinderen helpen me hieraan herinneren. Als ik op straat loop hoor ik voornamelijk kinderstemmen die zeggen ‘How are you?’ Ze zeggen dit zonder enige bedoeling. Het klinkt meer als ‘hallo’. Kinderen krijgen dit ook geleerd van hun ouders. Toen ik van de week in een supermarkt was hoorde ik een vrouw wijzend in mijn richting tegen haar dochtertje zeggen ‘Just say hello’. Soms komt het heel oprecht over als kinderen om aandacht vragen. Gewoon omdat ze echt nieuwsgierig zijn naar de Mzungu. Maar vaak komt het ‘gemaakt’ over. Mensen hopen erop dat je ze geld of iets dergelijks toestopt als ze maar aandacht van je vragen. Het beeld over blanken is hier heel verdraaid. Mensen denken dat alles wat een Mzungu heeft, veel geld waard is. Ook al hebben we het gewoon hier gekocht voor de lokale prijs. Soms is dat moeilijk uit te leggen.
Ik zie dat ik er weer een aardig verhaal van heb gemaakt, dus ik ga ik er een einde aan breien. Als alles meezit ga ik volgende week maandag-dinsdag-woensdag op bezoek bij de Masai-Mara stam. Spannend!
Voor nu weer heel veel liefs!
Xx floor
Ik ben nu al ruim een week in Kenia. Langzaam aan begin ik hier mijn weg te vinden. Het leven te begrijpen en de mensen te kennen.
Helaas gaat dat niet helemaal vanzelf, en kost het soms wat overtuigeingskracht om dingen te begrijpen. Afgelopen dinsdag was ik samen met de andere vrijwilligers in de stad iets eten om de verjaardag van Jozef (vrijwilliger) te vieren. Omdat het een doordeweekse dag was gingen om 11 uur alle cafés dicht. We besloten daarom om na het eten nog even een drankje te drinken in het Banana Leaf Hotel, waar de andere meiden verblijven. Aangekomen in het hotel wilden we net de bestelling opnemen toen een mevrouw naar ons toekwam en vertelde dat in haar kamer was ingebroken. Ook de kamer van haar vriendin was open geweest. Er waren twee laptops en geld verdwenen. De meiden zijn snel naar boven gegaan om te controleren. Van 2 van de 3 kamers waren spullen verdwenen. De schrik zat er goed in! Het personeel stond kalmpjes op de gang alles te bekijken. Iets wat op dat moment wel frustrerend is. Zeker als er gezegd wordt; ‘Polle Polle’ (rustig aan) en ‘Hakuna Matata’ (geen problemen) Dan zie je op dat moment even heel goed dat je niet in Nederland bent. Dit voorval heeft mij doen besluiten dat ik de resterende tijd bij de wachira’s blijf logeren en niet naar het hotel ga. Het geeft mij niet meer zo’n veilig gevoel.
Maar na regen komt zonneschijn zullen we maar zeggen! Woensdag ben ik naar de evenaar geweest. Helaas was het minder spectaculiar dan ik me had voorgesteld. Er stond een bord op plaats waar de evenaar liep, en that’s it! Toch maar net als alle andere toeristen een foto gemaakt, met 1 been op het noordelijk halfrond en 1 op het zuidelijk halfrond. Voor de kijkers thuis zullen we maar zeggen ;-)
Naast deze toeristische trekpleister, waren in een half rondje een stuk of 20 kleine winkeltjes. Allemaal winkeltjes met souvenirs. Op zich niets bijzonders, was het niet dat we bijna naar binnen gesleept werden door de winkeleigenaars. ‘Come take a look at my shop. I make a very good price for you!’ Het was zelfs zo erg dat soms ik niet eens op mijn gemak kon kijken in een winkeltje omdat ik alweer aangesproken werd door de buurman van het volgende winkeltje. En dan wat betreft die ‘special price’… Afdingen naar 1/3 van de gevraagde prijs is hier heel normaal. Normaal gesproken heb ik er een hekel aan om af te dingen. Maar hier heb ik geleerd dat het heel normaal is, het is zelfs gek wanneer je het niet doet.
Ik ben samen met de andere vrijwilligers naar de evenaar geweest. We zijn met de Matatu gegaan. Dit verreist even een kleine uitleg denk ik. Een Matatu is een wit Toyota busje dat plaats biedt aan 14 personen. Als je mee wilt zwaai je even en als er dan plaats is stopt de Matatu. Wil je eruit dan tik je op het dak. Klinkt redelijk, toch? Toch is een Matatu iedere keer weer een avontuur. Want naar het maximum van 14 personen wordt niet zo nauw gekeken. Zodra je hoort ‘Squeeze in please’ weet je dat het krap gaat worden. Met 4 personen op 2 stoelen is geen uitzondering. Ook wordt de ruimte tussen de stoelen (gangpad) niet verspeeld. Dit heb mogen ervaren op de heenweg naar de evenaar. ‘Squeeze in please’… ok, ok, ok ik moest mijn comfortabele stoel opgeven voor een plek tussen twee stoelen in. Het is te smal om te kunnen hurken en te breed om te kunnen zitten. Ik hong er dus een beetje tussen in. Aangezien de wegen in Kenia niet altijd even mooi geasfalteerd zijn, en er regelmatig kuilen in de weg zitten, was dit lang niet altijd even prettig. Na ongeveer 20 minuten hobbelen was er weer een zitplaats vrij. Met bibberende benen en tamelijk pijnlijke dijen kon ik de rest van de rit weer fijn zitten.
De terugrit was mogelijk een nog groter avontuur dan de heenrit. Nadat we waren vertrokken, allemaal zittend op een stoel, stopten we om nog meer mensen op te pikken. Toen er echter geen mogelijke reizigers waren, sloegen we een kleine zandweg in. Dit was zeker niet de weg naar huis! Na een korte uitleg van de chauffeur begrepen we dat er aan het einde van deze zandweg een begrafenis was, en er vast nog wel mensen waren die een lift nodig hadden. En ja hoor, mensen genoeg maar niemand die een matatu nodig had. Achter een paar struiken kon ik nog net een glimp opvangen van de verse bloemen die op het net zo verse graf waren gelegd. Bizar….
Het is trouwens heel normaal om ergens lang te wachten totdat de Matatu gevuld is. Met half volle busjes wordt simpelweg gewoon niet gereden. We hebben ruim 30 minuten langs de kant van de weg gestaan, wachtend totdat het busje vol genoeg was om te vertrekken. Ondertussen was het ‘matatu-mannetje’ hevig in strijd met de andere ‘matatu-mannetjes’ over mogelijke klanten. Mensen werden bijna naar een busje geduwd, getrokken of gesleept. Ongelofelijk om te zien! De uiteindelijke score waanmee vertrokken was: 21 personen en 1 schaap. Met de poten vastgebonden lag het arme beest half onder mijn stoel op de achterste rij. Gezellig! Ondertussen zat een Keniaanse vrouw half op mijn schoot. Al dan niet bekend zijn afrikaanse vrouwen vaak gezegend met een stevig onderstel. In dit geval heb ik daar met volle teugen van mogen genieten. Mijn dijen hebben het zwaar te verduren gehad deze dag!
Zaterdag zijn we met 12 kinderen van Upendo naar Aberdare geweest. Aberdare is een wild park waar je een mini safari met de voet kunt afleggen onder leiding van een gids. Het park lag op een prachtige locatie. In de heuvels met veel groen. We waren nog maar amper op weg toen we de eerste giraf al tegenkwamen, vergezeld door een aantal zebra’s en everzwijnen (pumba’s) Ik moest even ontwaken uit mijn bewondering voor de omgeving voordat ik pas echt besefte dat ik hier oog in oog stond met een wilde giraf. Niet in een kooi, geen tralies en geen zogenaamd ‘binnenverblijf’. Nee, dit waren de echte dieren. Echte wilde dieren. Na een paar minuten wandelen stonden we voor een groep van zeker wel 10 giraffen. Wauw! De giraffen leken met net zo veel verbazing en verwondering naar ons te kijken, als wij naar hun. Wie keek hier nou naar wie? Het park gaf me het echte Afrika gevoel. Moeilijk om te beschrijven. De beelden die ik tot voor kort alleen nog maar van tv kende, werden nu werkelijkheid. Ik liep er nu midden in. Omgeven door groen en wilde dieren. Het gaf een geweldig gevoel. Op een gegeven moment stonden we bij een open vlakte. Tegen een achtergrond van groene heuvels liepen zebra’s, gazelles en waterbokken. Dit uitzicht maakte me even stil. Even stil om te genieten van deze ervaring en van dit prachtige uitzicht.
Als ik in de stad ben herinneren starende blikken, wijzende vingers en giegelende kinderen me eraan dat ik een van de weinige Mzungu’s (blanke) ben hier. Vooral kinderen helpen me hieraan herinneren. Als ik op straat loop hoor ik voornamelijk kinderstemmen die zeggen ‘How are you?’ Ze zeggen dit zonder enige bedoeling. Het klinkt meer als ‘hallo’. Kinderen krijgen dit ook geleerd van hun ouders. Toen ik van de week in een supermarkt was hoorde ik een vrouw wijzend in mijn richting tegen haar dochtertje zeggen ‘Just say hello’. Soms komt het heel oprecht over als kinderen om aandacht vragen. Gewoon omdat ze echt nieuwsgierig zijn naar de Mzungu. Maar vaak komt het ‘gemaakt’ over. Mensen hopen erop dat je ze geld of iets dergelijks toestopt als ze maar aandacht van je vragen. Het beeld over blanken is hier heel verdraaid. Mensen denken dat alles wat een Mzungu heeft, veel geld waard is. Ook al hebben we het gewoon hier gekocht voor de lokale prijs. Soms is dat moeilijk uit te leggen.
Ik zie dat ik er weer een aardig verhaal van heb gemaakt, dus ik ga ik er een einde aan breien. Als alles meezit ga ik volgende week maandag-dinsdag-woensdag op bezoek bij de Masai-Mara stam. Spannend!
Voor nu weer heel veel liefs!
Xx floor
-
28 Februari 2010 - 13:46
Charley:
Wow, wat een geweldig verhaal weer! En dan maken wij ons druk over de NS/Veolia... Ik zou bijna zelf naar Afrika willen gaan ;-)
Liefs char
-
28 Februari 2010 - 15:49
Krista P:
wat leuk om weer van je te horen/lezen! super wat je allemaal meemaakt, geniet er lekker van xxx -
28 Februari 2010 - 19:29
Marly:
Mooi Floor om deze manier mee te genieten van jouw avontuur. Ik hoop zeker nog meer te lezen.
Knuffel Marly -
28 Februari 2010 - 19:34
Bertien:
Hey!!!!
Wauw, wat een ervaringen allemaal! Toevallig dat vandaag de clienten vroegen of er nog nieuws van jou was.... En toen kwam het verslag!
We hebben een map aangemaakt voor de mensen, ze lezen je avonturen met veel plezier! (en ik ook natuurlijk! ) Geniet er lekker van! -
28 Februari 2010 - 19:34
Bertien:
Hey!!!!
Wauw, wat een ervaringen allemaal! Toevallig dat vandaag de clienten vroegen of er nog nieuws van jou was.... En toen kwam het verslag!
We hebben een map aangemaakt voor de mensen, ze lezen je avonturen met veel plezier! (en ik ook natuurlijk! ) Geniet er lekker van! -
28 Februari 2010 - 19:36
Jeroen-Wim-Thea:
Hey Flora en ......
't is echt genete van dien verhoale en avonture, waat bos doe sjtrakkes riek van de indrokke en ervaringe.
Hiel voal leefs oet Deetere en eine dikke! -
28 Februari 2010 - 20:08
Sanne:
Jaaaa, ik heb je gevonden! en even alles bijgelezen:)
Super om al je ervaringen te lezen. geniet ervan, voor je het weet ben je weer terug!!
x san -
28 Februari 2010 - 20:37
Betsy,Wil En Martin:
Fantastisch nu we jouw verhalen lezen is het net of we zelf erbij zijn.spannend zeg,ik verheug me al op je volgende verhaal. Ik zag het al echt voor me met die afrikaanse vrouw, arme Floor.
groetjes van ons drietjes oet ""Deetere." -
01 Maart 2010 - 11:21
Chantal Bours:
Hee Floor,
Doe kums straks truk met flinke blauw plekke van die sjwoanne onderstelle, en sjwoan ervaringen zo te leaze!
En dich kèns Fabrizio nog get teksten aanleveren veur "Sjiek is miech dat"...
Veng het eg interessant dien verhoale te leaze!
Veul plezeer nog!
xx Chantal -
01 Maart 2010 - 15:48
Fam BauClaes:
Heej Bloempje,
Opnieuw weer een leuk verhaal. En nou snap ik waarom het de even(n)aar heet ;)
Ga zo door!
V l e k jes
Hans & Maria, Yara, Arthuur en Freya. -
01 Maart 2010 - 18:03
Krista:
Hey Floor,
Wat een mooi verhaal weer... Nu mag je dus nooit meer klagen over het openbaar vervoer in Nederland:P... Als ik alles zo hoor geweldig... Oog in oog met al die wilde dieren, geweldig!!! Ik ben zeer benieuwd naar je ervaringen met de Masai-Mara stam... Geniet maar lekker...
xx -
02 Maart 2010 - 11:36
Caro En Roger:
Hee floor,
Even een inhaalslag gemaakt om bij te lezen en om ook eindelijk eens een reactie te plaatsen.
De verhalen die je schrijft zijn echt mooi en leuk. Wat een ervaring voor je, de mensen, de cultuur, de dieren de manier van reizen, het eten (wat eet je trouwens zoal?)! Echt super.
Gelukkig nog geen nare ervaringen meegemaakt en vooral genoten. Houden zo. We zijn eigenlijk ook erg benieuwd naar de foto's van de dieren (vooral roger natuurlijk).
Geniet ze nog en blijf vooral je ervaringen opschrijven dat geeft ons ook een beetje het verweg gevoel (tot het moment dat je verhaal eindigt en ik me realiseer dat ik toch maar gewoon achter een computer in sittard zit en niet oog in oog sta met een giraffe...:()
Liefs, Caro & Roger -
03 Maart 2010 - 20:01
Wim En Carla Ros:
Floor geweldig je reisverslag wij kunnen het ons helemaal voorstellen alleen was dat in Zuid-Afrika die giraffen zijn prachtig.
Geniet er van. -
03 Maart 2010 - 20:57
Fam. Claessen:
Hoi Floor,
Wat beleef je al mooie avonturen. We wensen je alle goeds uit het (nog koude maar wel zonnige) Dieteren.Veel liefs van ons allemaal. -
05 Maart 2010 - 11:44
Laura:
Ook bij dit verhaal even een berichtje.
Heel herkenbaar allemaal. Volgepropte matatu's, stilstaan bij mooie momenten en de aandacht die je krijgt als een Mzungu.
Vervelend voor die meiden, bij de Wachira's is het dan toch een stuk veiliger.
Blijf schrijven :). Geniet van Masai!!
Liefs Laura -
06 Maart 2010 - 16:03
Peggy:
Hoi Floor,
Sjiek om je verhalen te lezen en op die manier een beetje mee te genieten van je reis en je ervaringen.
Heel veel plezier nog!
Groetjes, Paul en Peggy -
07 Maart 2010 - 11:51
Nelly Welters:
Hoi Floor,
Ik switch van het ene land (Kenia) naar het andere (Uganda) om de verslagen te lezen van twee super vrouwen en word er helemaal stil van! Heel veel succes met wat je de komende tijd nog wilt (kunt) doen voor de kinderen (en hun ouders!).
Groetjes,
Nelly en Peter Welters -
07 Maart 2010 - 17:50
SaskiaFransTeunGuus :
Hallo Floor.
Wow,wat je daar allemaal mee mag maken.Je hebt trouwens een leuke schrijfstijl.
Ook de foto`s zijn erg mooi.
Fantastisch dat jij dit doet om anderen te helpen,jij stemt vast en zeker PVV ?!?!
Saskia en ik zijn jaren terug in een instelling geweest met gehandicaptein Roemenie,de kids leefden daar helemaal op van wat persoonlijke aandacht.
Dus deel maar flink wat knuffels uit.
Dan krijg je er weer ene terug van ons als je terug bent.
Veel plezier en succes;
oet de theresiastroat. -
11 Maart 2010 - 15:39
Marij En Koos:
Hey Floor,
Je verslag is super,erg leuk om te lezen.
Zo weet je wel wat er speelt in dat verre afrika, daar denk je niet aan als je hier lekker thuis op de bank of in de kroeg zit.
We hopen dat er jou niks vervelends overkomt net als die meiden uit dat hotel want dat geeft dan toch een nare bijsmaak aan een voor jou zo bijzonder avontuur.
En het lijkt mij echt spannend om naar de Masai-Mara stam te gaan, en ben benieuwd hoe jullie daar worden ontvangen door deze stam.
Maar dat lezen we dan wel in je volgende verslag.
Veel plezier met je werk en de kinderen.
tot je volgende bericht.
Marij -
16 Maart 2010 - 20:26
Loek,Gieke En Anneke:
Ha die Floor,
Super leuk om je verhalen te lezen, we kunnen ons er zo op inleven. Sjiek ook die schoolborden verven.
Daar heb je inderdaad nog eens iets aan ik kan me voorstellen dat je daarvan genoten hebt.
Ik sta er wel versteld van, dat je zo onder de indruk was van zo'n loekie de leeuw, die ben je in Echt toch ook weleens tegen gekomen!!
We wachten nieuwe verhalen af...tot snel.
liefs Gieke,Loek en Anneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
