Kenia Rollercoaster
Door: Floortje
Blijf op de hoogte en volg Floortje
22 Mei 2010 | Kenia, Nyeri
Jambo allemaal,
Nog even snel een berichtje uit Kenia voordat mijn vliegtuig vanavond richting ons kikkerlandje gaat vertrekken. Definitief het laatste verslag vanuit Kenia.
De afgelopen week ben ik nog hard bezig geweest met het spenderen van het laatste sponsorgeld.
Zo heb ik samen met Jozef 2 kamers uit het nieuwe Upendo weeshuis onder handen genomen. Met een likje verf ziet het er nu veel vrolijker uit. De kamers zijn nu klaar voor gebruik. Ook in de rest van de constructie van het weeshuis heb ik geïnvesteerd. Dankzij het sponsorgeld heb ik ervoor kunnen zorgen dat er weer 2 weken hard is kunnen werken aan het nieuwe huis. Glas in de ramen, tegels in de badkamer en muren zijn gebouwd!
Vorige week ben ik ook nog voedselpakketten gaan uitdelen aan mensen in de buurt van Gatitu. Het was wederom weer even wennen aan de omstandigheden waarin sommige mensen leven. De kleine donkere huisjes met weinig tot geen spullen. Koken op open vuur , wassen, slapen…leven, allemaal in 1 kleine ruimte. Met een in onze ogen ‘klein’ voedselpakket, zijn deze mensen echt dankbaar. Als voorbeeld een oud vrouwtje van over de 90 jaar. Iedere dag gaat zij zelf nog mais en riet kappen. De enorme bos takken aan elkaar gebonden, het touw rond haar hoofd en de zware last steunend op haar rug loopt ze dan 1 uur terug naar haar huisje. Ze had geen kinderen of familie die voor haar kon zorgen, dus deed ze dat maar zelf. Ongelofelijk hoe sterk de mensen van hier zijn.
Ook heb ik een bezoek gebracht aan de allerkleinsten onder ons, namelijk de kraamafdeling in het ziekenhuis. Ik had pampers en desinfectiemiddel gekocht. Het was smelten daar bij die kleine ukkies. Niet alleen van de grote, donkere vertederende oogjes en de kleine handjes en voetjes. Nee, ook van de temperatuur. Deze was namelijk opgevoerd tot zo’n 30 graden. Omdat de baby’s geen kleren aanhebben is dat wel begrijpelijk. Van bijna alle baby’s was de moeder aanwezig toen ik aankwam. Maar 2 wiegjes bleven angstvallig eenzaam staan, met hierin twee kleine mensjes. ‘Achtergelaten’, vertelde een zuster me. Een kindje was pas 4 maanden en de andere al bijna 1 jaar. Beide waren vlak na de geboorte achtergelaten in het ziekenhuis. Onvoorstelbaar… Wat moet een mens dan voor problemen hebben om zo’n klein hummeltje aan zijn lot over te laten. Zo zie je maar weer wat het een verschil kan zijn waar je wordt geboren!
Samen met Jackson ben ik ook nog naar een ander weeshuis in de buurt geweest. Dit weeshuis is opgericht door een jongen wiens vader in een weeshuis is opgegroeid. Als belofte aan zijn vader heeft hij besloten om kinderen met een zelfde lot, op te vangen. Geheel op eigen kracht heeft hij het weeshuis opgebouwd, en ondertussen biedt hij onderdak aan 10 kinderen. Ongelofelijk hoe hij alles op eigen kracht heeft kunnen opbouwen. Maar omdat hij alles zelf doet, gaat het beetje bij beetje. Zodra hij een beetje geld heeft, geïnvesteerd hij het in het weeshuis. Zijn eigen auto heeft hij verkocht om de bouw van zijn weeshuis te ondersteunen. Om hem te ondersteunen heb ik een grote zak maismeel gekocht en suiker. Eten is het belangrijkste wat nodig is. Maar ik wilde iets speciaals doen voor hem maar zeker ook voor de kinderen. Daarom heb ik een tv gekocht. Nu kunnen de kinderen samen ’s avonds ontspannen. Het cadeau werd erg op prijs gesteld. Het was totaal onverwacht maar meer dan welkom!
Gister ben ik weer voor Upendo op pad geweest. Ik vond dat het wel eens tijd werd voor een nieuw vloerkleed in de kamer. Het oude was zo versleten en vies, dat het bijna geen pretje meer was om op te zitten. Zo gezegd, zo gedaan. Het nieuwe kleed werd door de kinderen uitvoerig uitgeprobeerd. ‘Now I can sleep on the carpet!!’ Heerlijk toch?!
Zometeen ga ik nog met een aantal kids nieuwe schoenen kopen. En dan is mijn sponsorgeld echt op.
Ik wil vanaf hier nogmaals iedereen heel erg bedanken voor alle bijdragen die ik heb mogen ontvangen. Veel mensen heb ik kunnen helpen. En nog meer mensen heb ik blij kunnen maken. Maar dat had ik niet kunnen doen zonder de hulp van het geld. Ik ben er ongelofelijk trots op dat ik dankzij het sponsorgeld zo veel hier heb kunnen doen op plaatsen waar het echt nodig was. En alle ‘blessings’ die ik heb ontvangen neem ik mee naar Nederland!
Ook wil ik iedereen heel erg bedanken voor de lieve en leuke berichtjes. Dit is echt vaker dan eens, een hart onder de riem geweest. Het bracht thuis even dichtbij. Een betere energieboost kun je je niet voorstellen! Dankjullie wel allemaal!!
‘Welkom aan boord van de Kenia Rollercoaster. Zorg dat uw riem goed vastzit en hou stevig vast, want het kan een heftige rit worden. We hope you will enjoy.’
Een hele tijd heb ik de rij gestaan voor deze achtbaan. Me afvragend wat me precies te wachten stond want dat kon niemand me echt vertellen. Ik heb van alles gedacht, maar achteraf gezien kwam niet een gedachte ook maar in de buurt van wat ik nu weet.
Een achtbaan komt het dichtste in de buurt van de afgelopen 3 maanden. Ik ben ingestapt en heb me laten meevoeren. Soms ging de rit langzaam en op het gemak. Maar zo af en toe werd ik hard naar beneden gestort en over de kop gevoerd. En ik kon niets anders doen dan vasthouden en meegaan.
Het is moeilijk om in woorden uit te drukken welke gevoelens er allemaal door mee heen zijn gegaan de afgelopen 3 maanden. Vreugde, ontroering, relativerend, blij, trots, verdrietig maar bovenal gelukkig. Gelukkig met hoe mijn leventje eruit ziet. Nu ik met mijn ogen van heel dichtbij heb gezien dat een leven van een 23 jarige meid er ook heel anders uit kan zien, ben ik meer dan gelukkig met mijn leventje. Gelukkig dat ik mijn familie kan zien op iedere moment dat ik wil. Gelukkig met mijn ouders en mijn vriend, die me de kans en het vertrouwen in mezelf hebben gegeven om dit avontuur alleen aan te gaan. Gelukkig met alle vrienden die ik om mee heen heb. Gelukkig met de ervaring die ik hier heb opgedaan. Gelukkig dat ik deze stap heb genomen. Gelukkig met de gedachte om morgen weer fijn thuis te zijn. Maar ook met gemengde gevoelens. Want in de afgelopen 3 maanden heb ik zeker een band opgebouwd met de mensen van hier.En zeker met de Upendo Kids. Hun lachende gezichtjes hebben me veel energie gegeven.Maar ook de manier van leven van hier zal ik missen. Geen 'polle polle' en hakuna matata meer. Het zal de eerste week thuis misschien weer wat aanpassingsvermogen vergen. Weer opnieuw een cultuur-shock..?! Gevoelens zijn 'dingen' die moeilijk op papier te zetten zijn. Wanneer je uit een achtbaan stapt kun je mensen vertellen dat het sjiek, eng of geweldig was. Maar het blijft bij woorden.
Als je echt wilt weten hoe het voelt, dan zul je zelf in de rij moeten gaan staan en de rit meemaken.
‘Dames en heren. Dit is het einde van de rit. Wilt u zo vriendelijk zijn uit te stappen en eventueel weer achter in de rij aan te sluiten. We hope you enjoyed.’
Veel liefs,
Xx floor.
Nog even snel een berichtje uit Kenia voordat mijn vliegtuig vanavond richting ons kikkerlandje gaat vertrekken. Definitief het laatste verslag vanuit Kenia.
De afgelopen week ben ik nog hard bezig geweest met het spenderen van het laatste sponsorgeld.
Zo heb ik samen met Jozef 2 kamers uit het nieuwe Upendo weeshuis onder handen genomen. Met een likje verf ziet het er nu veel vrolijker uit. De kamers zijn nu klaar voor gebruik. Ook in de rest van de constructie van het weeshuis heb ik geïnvesteerd. Dankzij het sponsorgeld heb ik ervoor kunnen zorgen dat er weer 2 weken hard is kunnen werken aan het nieuwe huis. Glas in de ramen, tegels in de badkamer en muren zijn gebouwd!
Vorige week ben ik ook nog voedselpakketten gaan uitdelen aan mensen in de buurt van Gatitu. Het was wederom weer even wennen aan de omstandigheden waarin sommige mensen leven. De kleine donkere huisjes met weinig tot geen spullen. Koken op open vuur , wassen, slapen…leven, allemaal in 1 kleine ruimte. Met een in onze ogen ‘klein’ voedselpakket, zijn deze mensen echt dankbaar. Als voorbeeld een oud vrouwtje van over de 90 jaar. Iedere dag gaat zij zelf nog mais en riet kappen. De enorme bos takken aan elkaar gebonden, het touw rond haar hoofd en de zware last steunend op haar rug loopt ze dan 1 uur terug naar haar huisje. Ze had geen kinderen of familie die voor haar kon zorgen, dus deed ze dat maar zelf. Ongelofelijk hoe sterk de mensen van hier zijn.
Ook heb ik een bezoek gebracht aan de allerkleinsten onder ons, namelijk de kraamafdeling in het ziekenhuis. Ik had pampers en desinfectiemiddel gekocht. Het was smelten daar bij die kleine ukkies. Niet alleen van de grote, donkere vertederende oogjes en de kleine handjes en voetjes. Nee, ook van de temperatuur. Deze was namelijk opgevoerd tot zo’n 30 graden. Omdat de baby’s geen kleren aanhebben is dat wel begrijpelijk. Van bijna alle baby’s was de moeder aanwezig toen ik aankwam. Maar 2 wiegjes bleven angstvallig eenzaam staan, met hierin twee kleine mensjes. ‘Achtergelaten’, vertelde een zuster me. Een kindje was pas 4 maanden en de andere al bijna 1 jaar. Beide waren vlak na de geboorte achtergelaten in het ziekenhuis. Onvoorstelbaar… Wat moet een mens dan voor problemen hebben om zo’n klein hummeltje aan zijn lot over te laten. Zo zie je maar weer wat het een verschil kan zijn waar je wordt geboren!
Samen met Jackson ben ik ook nog naar een ander weeshuis in de buurt geweest. Dit weeshuis is opgericht door een jongen wiens vader in een weeshuis is opgegroeid. Als belofte aan zijn vader heeft hij besloten om kinderen met een zelfde lot, op te vangen. Geheel op eigen kracht heeft hij het weeshuis opgebouwd, en ondertussen biedt hij onderdak aan 10 kinderen. Ongelofelijk hoe hij alles op eigen kracht heeft kunnen opbouwen. Maar omdat hij alles zelf doet, gaat het beetje bij beetje. Zodra hij een beetje geld heeft, geïnvesteerd hij het in het weeshuis. Zijn eigen auto heeft hij verkocht om de bouw van zijn weeshuis te ondersteunen. Om hem te ondersteunen heb ik een grote zak maismeel gekocht en suiker. Eten is het belangrijkste wat nodig is. Maar ik wilde iets speciaals doen voor hem maar zeker ook voor de kinderen. Daarom heb ik een tv gekocht. Nu kunnen de kinderen samen ’s avonds ontspannen. Het cadeau werd erg op prijs gesteld. Het was totaal onverwacht maar meer dan welkom!
Gister ben ik weer voor Upendo op pad geweest. Ik vond dat het wel eens tijd werd voor een nieuw vloerkleed in de kamer. Het oude was zo versleten en vies, dat het bijna geen pretje meer was om op te zitten. Zo gezegd, zo gedaan. Het nieuwe kleed werd door de kinderen uitvoerig uitgeprobeerd. ‘Now I can sleep on the carpet!!’ Heerlijk toch?!
Zometeen ga ik nog met een aantal kids nieuwe schoenen kopen. En dan is mijn sponsorgeld echt op.
Ik wil vanaf hier nogmaals iedereen heel erg bedanken voor alle bijdragen die ik heb mogen ontvangen. Veel mensen heb ik kunnen helpen. En nog meer mensen heb ik blij kunnen maken. Maar dat had ik niet kunnen doen zonder de hulp van het geld. Ik ben er ongelofelijk trots op dat ik dankzij het sponsorgeld zo veel hier heb kunnen doen op plaatsen waar het echt nodig was. En alle ‘blessings’ die ik heb ontvangen neem ik mee naar Nederland!
Ook wil ik iedereen heel erg bedanken voor de lieve en leuke berichtjes. Dit is echt vaker dan eens, een hart onder de riem geweest. Het bracht thuis even dichtbij. Een betere energieboost kun je je niet voorstellen! Dankjullie wel allemaal!!
‘Welkom aan boord van de Kenia Rollercoaster. Zorg dat uw riem goed vastzit en hou stevig vast, want het kan een heftige rit worden. We hope you will enjoy.’
Een hele tijd heb ik de rij gestaan voor deze achtbaan. Me afvragend wat me precies te wachten stond want dat kon niemand me echt vertellen. Ik heb van alles gedacht, maar achteraf gezien kwam niet een gedachte ook maar in de buurt van wat ik nu weet.
Een achtbaan komt het dichtste in de buurt van de afgelopen 3 maanden. Ik ben ingestapt en heb me laten meevoeren. Soms ging de rit langzaam en op het gemak. Maar zo af en toe werd ik hard naar beneden gestort en over de kop gevoerd. En ik kon niets anders doen dan vasthouden en meegaan.
Het is moeilijk om in woorden uit te drukken welke gevoelens er allemaal door mee heen zijn gegaan de afgelopen 3 maanden. Vreugde, ontroering, relativerend, blij, trots, verdrietig maar bovenal gelukkig. Gelukkig met hoe mijn leventje eruit ziet. Nu ik met mijn ogen van heel dichtbij heb gezien dat een leven van een 23 jarige meid er ook heel anders uit kan zien, ben ik meer dan gelukkig met mijn leventje. Gelukkig dat ik mijn familie kan zien op iedere moment dat ik wil. Gelukkig met mijn ouders en mijn vriend, die me de kans en het vertrouwen in mezelf hebben gegeven om dit avontuur alleen aan te gaan. Gelukkig met alle vrienden die ik om mee heen heb. Gelukkig met de ervaring die ik hier heb opgedaan. Gelukkig dat ik deze stap heb genomen. Gelukkig met de gedachte om morgen weer fijn thuis te zijn. Maar ook met gemengde gevoelens. Want in de afgelopen 3 maanden heb ik zeker een band opgebouwd met de mensen van hier.En zeker met de Upendo Kids. Hun lachende gezichtjes hebben me veel energie gegeven.Maar ook de manier van leven van hier zal ik missen. Geen 'polle polle' en hakuna matata meer. Het zal de eerste week thuis misschien weer wat aanpassingsvermogen vergen. Weer opnieuw een cultuur-shock..?! Gevoelens zijn 'dingen' die moeilijk op papier te zetten zijn. Wanneer je uit een achtbaan stapt kun je mensen vertellen dat het sjiek, eng of geweldig was. Maar het blijft bij woorden.
Als je echt wilt weten hoe het voelt, dan zul je zelf in de rij moeten gaan staan en de rit meemaken.
‘Dames en heren. Dit is het einde van de rit. Wilt u zo vriendelijk zijn uit te stappen en eventueel weer achter in de rij aan te sluiten. We hope you enjoyed.’
Veel liefs,
Xx floor.
-
22 Mei 2010 - 07:49
Anne (Bremer):
Mooi Floor, heel mooi geschreven. Wat hebben we een hoop meegemaakt. En ik denk dat Kenya trots op je mag zijn wat je allemaal hebt gedaan!
Super.
Ik hoop dat we snel een keer met zn allen wat kunnen afspreken. Geniet nog even, want het is ontzettend wennen in Nederland.
Liefs -
22 Mei 2010 - 07:52
John En Lily:
Floor, waat weer ein sjiek verhoal. Gooi reis en wer zalle in Deetere nog waal vuel verhoale trökhuere.
Tôt sjnel -
22 Mei 2010 - 08:05
Gemma:
Ha Floor!
Op een afstandje heb ik trouw je verslagen gelezen, en je avonturen gevolgd.
Meid, wat kan jij ontzettend mooi en ontroerend beschrijven wat deze reis met je gedaan heeft! Als ik het zo lees is het een stuk bagage/levenservaring waar je de rest van je leven met mooie herinneringen op terug kijkt, en waar je profijt van hebt!
Veilige reis terug!
Groetjes vanuit Horn!!! -
22 Mei 2010 - 09:46
Monique:
Floor wat een geweldige omschrijving van zeer speciale en mooie ervaring. Kan me er helemaal in vinden ! Top ! De eerste week zal zeker weer wennen zijn in ons landje.Tot weerzien. Dikke kus -
22 Mei 2010 - 11:05
Angelique Dethmers:
Hallo Floor,
Je kent mij niet maar ik ben in 2007 in Kenia geweest en heb daar Tessa toen ontmoet. Ik heb genoten van jouw verhalen en van de goede dingen die je hebt gedaan. Kan je vertellen dat het een onuitwisbare indruk bij je achterlaat. Eén die ik nog altijd koester en af en toe weer omzet in werkelijkheid door weer richting Kenia te gaan. Eénmaal Afrika blijft Afrika. En die rollercoaster is fantastisch. And I enjoyed it.
Groetjes
Angelique Dethmers
-
22 Mei 2010 - 11:08
:
Wat heb je dat mooi omschreven Floor, kan me er helemaal in vinden. Succes met het wennen en het leven weer in Nederland, het valt niet mee kan ik je zeggen! Maar life goes on, met het verschil dat we nu kunnen terugkijken op een geweldig mooie ervaring!
Liefs Janneke. -
22 Mei 2010 - 11:23
Laura:
Gevoelens...iets dat je zelf voelt en nooit zo kan verwoorden dat de ander hetzelfde voelt wat jij voelt. Ik heb genoten van jouw rit en ga mijn eigen rollercoaster eind van het jaar nog eens beleven. Ik wens je sterkte met afscheid nemen (mij viel het zwaar), een super goede reis terug en heel veel succes met de cultuurshock (hoop dat hij niet al te lang en heftig zal zijn).
Liefs Laura -
22 Mei 2010 - 18:15
Seray:
Hey Floortje,
Ik heb genoten van je verhalen.
Niet te filmen wat je daar allemaal gedaan hebt in zo'n "korte" tijd!
Veel plezier thuis.. het weer heb je in ieder geval mee!
x Seray
-
22 Mei 2010 - 20:59
Krista P:
Fantastisch... wat een afsluitend verhaal. Je kunt altijd nog schrijfster worden, als je het mij vraagt!
Een hele goede reis terug gewenst! Fijn je morgen weer te zien! tot snel xx krista
-
22 Mei 2010 - 20:59
Krista P:
Fijn je snel weer te zien bedoel ik! -
23 Mei 2010 - 02:30
Ralph:
Briljante woorden Floor!!
one day you leave Africa but Africa never leaves you!!! -
23 Mei 2010 - 07:21
Marly:
sjiek, ontroerend Floor, Wil je mee maken wat jij hebt meegemaakt zul je inderdaad zelf in de achtbaan moeten stappen. Jouw reisverslagen,beschrijven hoe het kan voelen in de rij te staan. SUPER!!
tot vanavond
liefs -
23 Mei 2010 - 07:28
Marly:
Sjiek en ontroerend Floor.
Je zult zelf in de achtbaan moeten stappen om de ervaringen die jij hebt opgedaan te kunnen beleven. Jouw reisverhalen geven mij wel het gevoel dat ik in de rij heb kunnen staan. SUPER trots ben ik op jou en op jou alle inzet voor de mensen die het toch met heel wat minder moeten doen.
liefs -
23 Mei 2010 - 07:38
Loek:
Mooi eindverslag en welkom terug in ons kikkerlandje. Dat "landje"
zul je de komende tijd anders beleven. Het wordt nog spannend.
Tot gauw
Loek -
23 Mei 2010 - 11:23
Manon:
Floor ik heb je verhalen bijgehouden en het zijn mooie woorden. Ook je eind verhaal was super om te lezen. Voor mij was het niet weg gelegd ik heb een poging gedaan maar het is me niet zo goed bekomen. Ik vind het super gaaf dat jij en dat helemaal alleen gedaan hebt. Ik vind het echt knap. Andere woorden heb ik niet.
Heel veel succes met het wennen in Nederland.
Voor jou zal dat niet gaan meevallen.
Manon -
25 Mei 2010 - 05:45
Bart Demuelenaere:
Lieve Floor
Het zal me het ritje wel geweest zijn!!
Ik wens je veel sterkte met je thuiskomst en hoop van ganser harte dat je niet in een gat valt.
Je hebt goed werk gedaan!! en een mooie ervaring opgedaan!! -
25 Mei 2010 - 07:49
Fam BauClaes:
Heej Bloempje,
Complimenten voor alweer een prachtig geschreven verhaal. Mooi werk! Fijn dat je weer terug bent.
Houd-oe
Hans & Maria, Yara,
Arthuur, Freya. -
25 Mei 2010 - 08:39
Pety En Paul:
Dank je wel voor alle fijne reisverslagen. Wat jij hebt gedaan....dat zouden meer mensen moeten doen. Hun tevredenheid met hun leven zou ons inziens met sprongen voortuit gaan. -
25 Mei 2010 - 15:20
Jessie En Hans:
Welkom thuis, Floor.
We hebben genoten van je reisverslagen, en de rollercoaster. Het is maar hoe je het kunt verwoorden. Het heeft je een geweldige levenservaring gegeven, dat straal er vanaf, maar het is jouw toevertrouwd. Nogmaals welkom "back in town", en we zullen je spoedig zien, en ervaringen uit je eigen mond horen. Groetjes, Jessie en Hans.
P.S. de Killepitsch staat koud, speciaal voor jou, op de eerst volgende woensdag!!! -
04 Juni 2010 - 17:53
Liet Hellebrekers:
Hoi Floor,
Bedank veur dien sjoan en laevesechte verhaole,
ich hòb ze mit väöl plezeer en belangsjtèlling gelaeze.
Doe höbs ós 'n bietje laote mit belaeve was doe ech höbs mitgemaak en wat dich ouch nemes mieë kènt aafpakke en....wose nog väöl aan zuls trökdènke.
Good werk gedaon, maedje van Deetere!
Groete en alle goods wunsje dich,
Wim en Liet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
